Two sisters, two brothers

Zoveel te doen, zoveel te doen! Hoe meer tijd, hoe meer verhalen. Tijd om ze op te schrijven en te delen.

Waar waren we gebleven? Brecht! Ik heb met mijn lieftallige medereiziger en zus een deel van Brazilie verkend. Een deel já, want Brazilie is een giga land dus daar kan je je wel een half jaar in vermaken. Het begon allemaal in Campo Grande, waar al gelijk een mooi en hilarisch verhaal ontstond. We zouden ontmoeten op een afgesproken datum, maar met de plaats ging iets mis.. Rikst had even haar slordige momentje en was vergeten in welk hostel ze zouden afspreken... de vele voorafgaande reisuren zónder wifi deed dit slordigheidje niet vanzelf wegwaaien. Dan maar op de gok een hostel kiezen in Campo Grande en eenmaal daar mèt wifi contact zoeken met Brecht. Ik ging af op een hostel wat ik als tip mee had gekregen van Brazilianen. Toen ik met de taxi aankwam met het idee Brecht pas de volgende dag te zullen zien, liep de receptioniste enthousiast naar buiten: 'Your sister is waiting for you!'. HE! Bleek dat ik onbewust naar ons afgesproken hostel was gereden. Het lot, misschien?

Samen hebben we in vijf weken veel gezien! Wat als eerste in me opkomt is Foz de Iguacu cataratas. Oftewel de watervallen op de grens tussen Brazilie en Argentinië. Je kunt ze in beide landen bezoeken, wat we gedaan hebben. Eerst Brazilie, wat ons op afstand een prachtig panoramabeeld gaf van de megagrote watervallen. Zo mooi en imposant!! WAUW. Al dat water, waar komt het vandaan vraag je je af. Bergen bekleed met een wit deken van water. Aan de Argentijnse kant kun je een stuk dichter bij de watervallen komen. Je staat op een plateau een paar meter boven het breekpunt tussen horizontaal en verticaal lopend water. WOW. Zo groot en krachtig als water kan zijn!! En dan het harde bijna ruisende geluid wat als extra dimensie bij die beleving komt...

Daarnaast in een toeristisch stadje Bonito geweest waar we in een rivier, Rio da Prata, hebben gesnorkeld. De rivier: onderdeel van een beschermd natuurgebied, wat blijvend resulteert in helder en schoon water. Veel vissen gezien. 1 was klein en rood. We moesten ons aan vele gedragsregels houden tijdens het snorkelen. We mochten bijvoorbeeld niet met onze voeten de grond van de rivier aanraken. Dan zouden we het ecosysteem storen. Na een tijdje begon m'n blaas m'n aandacht te trekken.. Aangezien ik aan de vele gedragsregels trouw wou blijven, maar er nergens iets gezegd werd over 'de mens en haar nimmer stoppende spijsverteringssysteem', wist ik niet wat te doen. Na vragen (stomme vragen bestaan er niet heb ik geleerd) werd me vriendelijk verzocht te wachten tot over een half uur, wanneer we vaste land zouden bereiken. 30 minuten zijn lang als je in deze 30 (hoognodige) minuten continu omgeven wordt door water! Alles over voor de natuur, alles over voor de natuur.. Wat allemaal onze aandacht trok was een kaaiman die luierde aan de waterkant. Cool! Niet te dichtbij komen.

Laat ik het hebben over de Braziliaanse keuken. Voorop gesteld kan worden dat de pot met 'SUIKER' alom en niet summier aanwezig is. Heeeel veel eten en drinken is zoet hier, merkten we op. Zelfs voor mij als zoetekauw is het hier te veel. Wat aan de andere kant dan wel weer super lekker is en waarschijnlijk voortkomt uit de liefde voor zoetigheid, zijn de Churros! Heb me laten vertellen dat ze oorspronkelijk uit Spanje komen, maar wat een lekkere snack! Het is een soort van donut in de vorm van een steel, gevuld met Dulce de Leche. Dulce de Leche, ook nog zo'n ontwistbaar goede uitvinding! De naam zegt het al: melkzoet. Het is een karamelachtige substantie, oorspronkelijk uit Argentinie. Churros ga ik in Nederland proberen te maken, mmm!
En de koffie is hier ook heel erg lekker trouwens (vooral met een lekkere zoete Braziliaans cakeje, wat ze hier ook in overvloed eten). Niet vreemd als je je bedenkt dat Brazilië in het verleden nummer 1 exportland in cacaobonen was.
Brazilianen eten voornamelijk warm tijdens de lunch, wat altijd maar dan ook altijd bestaat uit: rijst, bruine bonen in een zwartkleurig sausje en vlees. En je krijgt er ook vaak patat bij. Rijst en patat. Samen. Ja, echt waar. Had ik in Peru en Bolivia ook. Eerst dacht ik 'Dat is toch helemaal niet lekker?' Ja wel dus! Groenten, sja, het is er wel, maar niet een vast onderdeel van het gerecht.

Datgene waar ik zolang op gewacht heb tijdens mijn reis, brak eindelijk aan: strandzandzeezon. Als je even de tijd neemt om de volgende plaatsen te googlen (wacht, ik doe het voor je: zie foto´s), weet je precies wat ik bedoel en hoe heerlijk wij het gehad hebben hier: Ilha Grande, Paraty en Trindade. In Paraty was een Jazz festival aan de gang: perfecte timing. Jazz- en Bluesgeluiden, Italiaansachtige straatjes, kleurige slingers en vele Braziliaanse heupen zorgden voor een goede soul tijdens deze feestdagen.

Brecht heeft deltagevlogen in Rio de Janeiro, supervet! Ik had mijn luchttijd al gebruikt in La Paz tijdens het paragliden. Rio de Janeiro, wat een stad! Niet groot (relatief gezien; Sao Paulo is twee keer zo groot), maar wel groots. Onder andere doordat het Christusbeeld ´Cristo Redentor´ (Christus de Verlosser) met z´n brede witte gewaad altijd waakt over de stad en haar mensen. Je ziet ´m altijd in je ooghoek, overdag en in de donkere nacht. Soms is hij je geloof, je verlosser, je geografische referentiepunt, je lachgever, je ik-ben-toch-echt-in-Rio-en-Brazilie-en-Zuid-Amerika-realisatieveroorzaker, en je beschermer.
Daarnaast is de ligging van Rio de Janeiro prachtig. Ten eerste omdat het aan het strand ligt. En wat voor stranden?! Goeie stranden met zacht zand. Ten tweede omdat Rio letterlijk gebouwd is tussen bergen en heuvels. Hoogteverschillen zorgen voor vele mooie uitkijkpunten over de stad. Eèn van de bekendste ´miradente´(uitkijkpunt in het Portugees) is op de duobergen ´Two brothers´, Dois Irmãos genaamd. Een groots gevoel is op hoogte niet ´ver weg´. Rio de Janeiro staat voor twee extremen op 1 plek: stad en natuur. Een plek dus waar je onmogelijk niet van gaat houden.

Samen hebben Brecht en ik veel lol gehad. De slappe lach gehad, wat je alleen als zussen kunt hebben. Voor de slappe lach heb je iemand nodig waar je volledig op je gemak bij voelt. Immers, overgeven aan je (lach)gevoel vergt overgave en kwetsbaarheid. Ik ben ontzettend blij dat we samen herinneringen hebben gemaakt op zoveel bijzondere plekken. We hebben elkaar ook beter leren kennen. En we zaten vaak op èèn lijn, maar soms liepen er ook wel eens twee lijnen natuurlijk. We zijn zussen met twee verschillende persoonlijkheden, waarbij in beide onze woordenboeken ´makkelijk´ en ´tolerant´gek genoeg soms helemaal aan het einde ergens in kleine lettertjes te vinden is...

Ook veel lol gehad met anderen. In het speciaal met drie andere meiden, wat vrij uniek blijkt heb ik ervaren tijdens het reizen. Jongens zijn er altijd. Ze zijn makkelijk in de omgang. Maar meiden zijn naar mijn idee wat gereserveerder en introverter. Met vijf meiden hebben we lekkere cocktails gedronken, gedanst en girltalk gehad. Voor mij de eerste groep zonder èèn enkele jongen waarmee ik meerdere dagen gereisd heb. Ik moet zeggen, wat een verademing! Vooral kwalititatief hoogstaande girltalk was ik wel even aan toe!

Zo. Elke keer komt er wel weer een nieuw verhaaltje bovenborrelen. Maar ik denk dat ik het hier maar even bij laat. Het is 25 Juni 2015. Mijn vlucht naar huis gaat 30 Juni 2015. Dat is snel. Heel snel. Binnenkort ga ik mijn slotblog schrijven waarin ik mijn laatste belevenissen (weer in mijn eentje) uittyp. Eerst ga ik genieten van mijn laatste dagen in Brazilie, in Rio de Janeiro. Ik heb Brecht uitgezwaaid in Rio de Janeiro pakweg twee weken geleden. Over pakweg 1 week zal Cristo mij uitzwaaien. Ik bedank liever, maar dat gaat niet: we hebben het hier wel over de Heer.

Bijos
Rikst

ps. Ik kan helaas geen foto´s uploaden, want heb geen kabeltje bij me. Vandaar dat ik de hulp inschakel van Google.