Focking bueno!

Ola Amigos!

Viajo mas de quatro semanas. El tiempo va muy rapido! Voy ahora escriber mi secundo historia. Peudo ahora un poquito hablar Espanol. Tenido 3 semanas lecciones en Cusco. Puedo mas o menos personanos que hablar Espanol, bien escuchar pero hablar es muy dificil! Voy proximas semanas a practicar mucho! Por tu: mi amigos, familia y mi novio. Tiene divertido con leer!

Ik ben vertrokken uit Cusco, de stad waar ik heeel veel divertido (plezier) heb gehad en me echt thuis heb gevoeld. Hostel Milhouse, waar ik ruim 3 weken heb overnacht, ligt achter me! Elke dag spaanse lessen, wat soms als een lichte verplichting voelde, maar vooral ontzettend leerzaam was en waar ik veel aan heb! Nu moet ik het in de praktijk brengen, wat nog wel lastig is. Ik kan Peruanen nu redelijk goed verstaan, maar praten is nog even een *drempeltje over*. Gewoon doen, zo simpel is het. Trial and error! Het is in ieder geval handig, noodzakelijk bijna wel, om een basis in de Spaanse taal te hebben. In Peru is het soms behoorlijk dramatisch gesteld met het Engels van de locals, zelfs bij Touristcompanies of Hostels.
In Millhouse super leuke mensen ontmoet. Een paar Nederlandse reizigers, maar vooral veel Israeliers! Israelische jongeren hebben een dienstplicht. Jongens 3 jaar en meisjes 2 jaar. Na deze jaren gaan ze allemaal reizen. Dat is te merken! Israeliers zijn over het algemeen vol van hun eigen land. Hebreeuws is een gekke taal, wat ze daar spreken. En eigenlijk is Israel een westers land, maar ligt het geografisch gezien niet helemaal goed. Vreemde eend in de bijt.
En toen eindelijk de volgende stap in mijn reis! DE SALKANTAY TREK! Zo veel zin in, ik was echt toe aan avontuur, oftewel AVENTURA! Ik ben in een ontzettend toffe groep terechtgekomen met 2 Zwitsers, 1 Nederlander waarvan ze de naam niet konden uitspreken (GIJS, maar gedoopt als GAS), 2 Argentijnen, 2 Spanjaarden, 1 Canadees, 1 Engelsman, 1 Amerikaan en 1 Nieuw-Zeelander. De gids was ook cool: enthousiast en vol met kennis over de natuur van de Andes. Een groep van engels- en spaanssprekenden, waardoor het Spanglish snel ontstond. "The water is caliente" of "Allrighty, everybody ready? Vamos!" en de allermooiste dat ook gelijk onze groepsnaam heeft gekregen: "Fucking bueno!". Alles was fucking bueno: de sfeer, het eten, de natuur, de biertjes en de bergtoppen.
De eerste dag was gelijk al mindblowing. S ochtends naar ons kamp gelopen, waar we lunch hebben gehad. Daarna 2 uren omhoog geklommen op een berg, daarna verder over nog een heuvel en bergtop, en toen na veel gezweet en gehijg aangekomen bij een lagune! Een heeeel erg mooi meer, superblauw. Water rechtstreeks van de bergtoppen, die op de achtergrond prominent aanwezig waren met hun witte sneeuw op de hoogste puntjes. Na dit eerste hoogtepunt terug naar het kamp gelopen, s avonds gegeten en despues richting bed. En ja, dat bed... bestond uit een matje van 3 cm dikte, een slaapzakhoes gevuld met ondergoed en sokken als "kussen", en al mijn kleren aan als pyjama want oh wat was het koud de eerste nacht!
De volgende dag al gelijk een grote dag: de Salkantay berg beklimmen en op de hoogste punt eindigen. Na vele uren zweten, hijgen, cocasnoepjes nuttigen, water drinken, je ogen uitkijken over al de mooie vergezichten, aangekomen op de Salkantay berg.Salkantay betekent wilde berg. WAUW! Overal opgestapelde stenen van andere reizigers die als overwinning dit moment eeuwig wilden vastleggen. Omringd door witte bergen en mist, voelde de plek een beetje luguber maar daardoor des te vetter. Tijd voor een speech van de gids, Alex. En wat kwam er tevoorschijn? Pisco en Cigars! Pisco is het Peruaanse alcoholische drankje. Wat een geweldige sfeer. (zelfs tijdens een break eerder op de dag een vreugdedansje gedaan op een willekeurige rots met de hele groep, dansend op foute doch vermakelijke Spaanse reggae!) En wat deze ervaring helemaal compleet maakte was dat op een gegeven moment een condor over kwam vliegen! Super groot, wel 2 meter. Met wijde vleugels vloog hij over ons, tussen de bergen, richting de verte... De gids zei dat hem dit in geen 3 jaar was overkomen, condors zouden hier bijna niet zijn. Bijzonder!
Na de top gelijk een heel stuk gedaald, waardoor de temperatuur ook snel aangenamer werd. Daarnaast veranderde de omgeving ook al snel: Het vele wit en grijs werd vervangen door groen. Binnen 2 uren kwamen we terecht in de jungle!
Op dag 3 gaf de gids ons de keus: of een relaxed dagje en het ´normale´ pad volgen over de weg richting het volgende kamp OF een adventure-dagje met wat meer risico/hoogteverschillen/angstzweet/grensverleggingen/van-de-gebaande-paden-af. Wat dacht je zelf? Het tweede natuurlijk! Deze groep bestond niet uit mietjes; wij zijn #fockingbueno. Nou dat heb ik geweten... Die dag heb ik mijn grens in ieder geval verlegd.. Na wat wiebelige houten brugjes (ondertussen neon-kleurige vlinders tegen gekomen en wilde vruchten gegeten) en paden, belegd met afgebrokkelde stenen, kwam de echte uitdaging: het oversteken van een verwoest pad. Het pad was volledig weg, ondergedompeld door enorme stenen als gevolg van een aardeverschuiving. Het was onvoorstelbaar maar er was gewoon een heel stuk van de berg verzakt.. En daaronder, zo ongeveer 200 meter lager, verdwenen de stenen die het laagste punt haalden in een grote woeste rivier. Daar wil je niet in terechtkomen! Supersteil en alleen maar stenen, onzeker over hun nieuwe plek op deze berg. Nou, ik werd ook onzeker over mijn plek op deze berg. Moet ik dit echt oversteken? Ja dus. Nadat een paar anderen succesvol de overkant hadden gehaald, moest ik. Alex voor me en de Argentijn Alejandro achter me. Ik heb onderweg 1 keer naar beneden gekeken. Meer dan genoeg. Als je valt, dan val je hard en ver. Ik dacht almaar ´Als mem wist dat ik dit ging doen...!¨ Dan bleef het bij deze ene keer hiken..Ik heb het gehaald en het voelde als een echte overwinning!
Dag vier was qua natuur niet zo benoemenwaardig, tenminste volgens mijn tegenwoordige ´standaarden´. Vooral erg zware dag: 20 kilometer gelopen met al je eigen bagage bij je. De eerdere dagen droegen porters je spullen naar het kamp, maar deze dag moest je zelf 6 kilo aan cosas & ropas dragen. Aangekomen in het stadje aguas calientes vanwaar je de volgende ochtend om 5 uur naar de Machu Pichu vertrekt.
Dag vijf: wekker om 4 uur. 2 uur trappen lopen omhoog en dan door de entree met je ticket.. Machu Pichu!! Adembenemend, echt waar. Terecht 1 van de 7 wereldwonderen. Zo vroeg in de ochtend was deze stad nog omsingeld door mist en mystiek... Onze gids heeft ons veel verteld over de stad, de inca´s en hun onuitputtelijke wijsheid en kennis. Ingenieus gebouwd, deze stad door een volk dat de brains zeker bezat..

Deze hele ervaring van 5 dagen hiken zal ik nooit vergeten. Voor de laatste keer: het was focking bueno, en eigenlijk meer dan dat.

Na de trek heb ik mijn benen 2 dagen rust gegeven. Ondanks dat mijn enkels en bovenbenen behoorlijk sterk waren (met dank aan de vele schaatsuren bij Trias), was ik toe aan rust.

Definitief vertrokken uit Cusco, op naar het volgende land: Bolivia! Ik zit nu achter een computer in een hostel in La Paz. Ja, geen laptop of Ipad, maar een bakbeest van een computer. Waarschijnlijk uit de pre-Inca-tijd. Ik laat Peru voorgoed achter me. Wat een land, wat een geschiedenis, wat een cultuur & wat een natuur. Een stukje van mijn hart ligt daar ergens verborgen in een opgestapelde steen op de Salkantay berg, tussen al die andere stukjes harten..

Eens even kijken of Bolivia mijn hart kan stelen! Here we go!

Rikst