Sweet surrender

We zijn weer een paar weken verder. Ze vliegen om en gaan waarschijnlijk net zo hard als bij jullie in Nederland: de tijd van de alledaagsheid. Het grappige is; na zoveel weken reizen is ook dit reizigersleven, dat zo ver afstaat van mijn ´gewone´ leven thuis, onderhevig aan het alledaagse. Ik sprak er met Marthe over via de whatsapp en ze zei misschien ben je wel een beetje reismoe. Reismoe? Hoe kan dat nou: "je leven zoals die nu is is toch alleen maar fantastisch en geweldig en meer-van-dat". Zeker, de dagen zijn fantastisch, maar soms zit er wel eens een rotte appel tussen.

Terugkomend op mijn vorige blog en de vraag of Bolivia mijn hart zal gaan stelen heb ik het volgende antwoord op de dag van vertrek naar Brazilie: ja en nee. Een antwoord dat om uitleg vraagt. Niet op een manier zoals Peru dat heeft gedaan, met haar prachtige bergen, maar 100% een ja.. En wel op een andere manier: de mensen. Mijn focus de afgelopen weken is van de montanas naar de mensen gegaan. In Peru voelde ik me thuis tussen de Andesbergen en zorgden deze voor een warm nest om in te liggen.. In Bolivia zijn dat de mensen. Mensen (locals én medereizigers) wiens wegen gekruisd zijn met de mijne hebben mijn maand in Bolivia tot een waardevolle herinnering gemaakt.

Bolivia. Mijn eerste stop was het Titicaca meer. Ik had er niet hele hoge verwachtigen van, want meren daar zijn er zo veel van in Nederland. Maar het omgekeerde gebeurde. Het Titicaca meer was boven verwachting prachtig! Het hoogste meer van de wereld dat 3800 meter boven zeespiegel ligt. Op een van de eilandjes geweest, Isla del Sol, en een wandeling gemaakt van noord naar zuid. Hele mooie uitzichten over het meer, dat helderblauw van kleur was met duizenden kleine sprankeltjes als gevolg van de zon die erop scheen. Idyllisch!
Toen naar de grote stad. La paz, oftewel "de vrede". Naar mijn mening was Isla del Sol vrediger dan La Paz. Sjeetje, wat een grote stad. Net als Lima, waar ik mijn reis begon. Ik moet, als ik van het platteland naar de stad terugkeer, altijd even wennen aan de snelheid van het alledaagse leven in de metropool. Maar ik verwar twee dingen met elkaar: het is wellicht niet zozeer de snelheid als wel de drukte. Er is veel meer bedrijvigheid, wat natuurlijk niet synoniem staat aan een hogere snelheid. Want daar hoef je je niet druk om te maken hier in Bolivia (sowieso heeft ´t hier geen zin om je druk te maken, want "t komt dochs oars"): alles op z´n tijd. Mensen werken veel, dat zeker, maar ik ben er nog niet uit of ze knoeperdhard werken (in de zin van in een hoog tempo). Maar laat ik voorzichtig zijn met dit soort uitspraken: Het leven is hier hard genoeg!
Ik heb twee hele stoere dingen gedaan in La Paz. Allereerst de meest dodelijke weg befietst met een mountainbike. Tijdens deze twee uur durende rit op een korrelweg, soms niet breder dan 3 meter en meestal omvangen door steile afgronden, heb ik mijn stoere "ik" naar boven gehaald. Ik ging best wel heel erg snel, maar had de fiets goed onder controle. Het gaf een ontzettend goed gevoel, ondanks de nare verhalen die de gids onderweg vertelde over mensen wiens lot op deze weg richting de dood wees.
Mijn lot niet gelukkig.
En mijn lot heeft nog veel meer op z´n to-do lijstje staan! Op die lijst stond onder andere parapenten. En dat is wat ik gedaan heb. Nog zo´n ervaring waarbij ik mijn denkbeeldige stoere laarzen aanhad. Het vergde wat lef, maar blij dat ik het gedaan heb! Die eerste stappen die je maakt om in de lucht vrije benen te hebben.. die eerste stappen zijn het engst. En als je benen dan eenmaal vrij zijn van de grond, vloeit die vrijheid naar boven, door je buik..richting je hoofd. Aaaah, een ultiem gevoel van vrijheid!! Heerlijk. En wat een uitzicht, over de vele mooie bergen..En daarachter de grote stad. 20 Minuten heeft de ultieme vrijheid geduurd. En het was onvergetelijk! Of ik meer wil? Of het in mijn genen zit? Doorgekregen van heit? Daar ben ik niet zeker van. Het was mooi, maar ik geloof niet dat parapenten helemaal bovenaan mijn lot-lijstje staat. Er zijn zoveel mooie andere dingen...
Zoals Chili! Een totaal onverwachte reisbestemming, maar daarom des te beter en verrassender! Toen ik na mijn 3-daagse tour door de zoutvlaktes en het nationale park van Bolivia de keuze had om een sneak preview van Chili mee te krijgen, zei ik daarop geen nee. Maar wacht: ik moet eerst over de 3-daagse tour vertellen, want die was ook vet vet vet. Eerste dag: zoutvlaktes. Onwerkelijk landschap, zo wit. Heel erg cool om met een jeep over deze enorme vierkante-meters te rijden. En de dagen erna waren ook bijzonder mooi: lagunes "all over the place". Meren die onverwachte kleuren aannamen, zoals groen en rood. Ik maak geen grapje, ze maakten hun namen "Lagune colorado (rood)" en "Lagune verde (groen)" waar. En in deze wateren huisvestigden zich vele en vele flamingo´s. Nog niet veel dieren op mijn reis gezien, dus ik was euforisch. Oh, en ook nog in een natuurlijke warmwaterbron gezwommen, mmmmmm. Leuk extraatje. Ik hoop dat ik foto´s kan plaatsen, want vooral dit verhaal is incompleet zonder foto´s. Foto´s zeggen in dit geval alles!!!
Ja, na de tour dus Chili. Teruglezend in mijn paspoort naar de stempels, zie ik dat ik er ´slechts´ 4 dagen ben geweest maar in mijn hoofd lijkt het een stuk langer. Chili is naast Argentinie een van de welvarendere landen in Zuid-Amerika en dat is natuurlijk te merken. De prijzen waren hoger. Het eten was Westerser. Meer toeristen van het type ik-ben-gepensioneerd-hier-gaat-mijn-geld-heen. Maar desondanks ook hier verliefd geworden op de plek. San Pedro ligt middenin de woestijn. Met de mountenbike erop uitgetrokken met een Canadese jongen. Dat doen we dus voortaan ook niet meer haha. Hij verwachte mij minder vitaal en ik verwachte hem meer vitaal. Wanneer Canadezen zeggen dat ze kunnen fietsen, neem dan wat anders aan. Wanneer Nederlanders zeggen dat ze kunnen fietsen, neem dat dan ook aan. Dat was zo ongeveer de strekking van het verhaal met de Canadees. Ik heb hem door de rit heen geloosd (we hebben veel gelachen) en ondertussen heel erg genoten van de omgeving. Omdat alles om je heen woestijn is met ontelbaar vele zandkorrels, voel je je net zo nietig als op de top van een Andesberg. Gek genoeg geeft dat een goed gevoel. Omdat je je zo klein in de wereld voelt, voel je juist dat je leeft en daardoor voel je je weer groots! Gek is dat.
Toen ik vanuit Chili terug naar Bolivia moest reizen, waren er wat problemen. Ik kon met een busmaatschappij teruggebracht worden naar het plaatsje Uyuni, maar dat zou me wel 60 euro kosten. En ik wist zeker dat dat bedrag veel te hoog was. Uiteindelijk na wat uitzoekwerk besloten om voor een paar pesos naar de grens gebracht te worden en het daarna op eigen krachten verder zien te schoppen. Liften dus. Eenmaal deze keuze gemaakt, vond ik het wel spannend! Alleen liften.. dat had ik nog niet gedaan en de kans dat ik opgepikt zou worden door een van de touristenjeeps was moeilijk in te schatten. Maar het mooie van reizen gebeurde (zoals zo vaak eigenlijk): laat je de situatie over aan zijn lot, dan ontstaat er meestal wat moois en waait het geluk naar je toe. De eerste de beste jeep die aankwam en waar ik direct gretig op afstapte, werd bereden door mijn gids van een paar dagen geleden! Hij begroette me vrolijk en de deal was snel gemaakt. Ik kon mee terug met hem! Wat is het leven toch mooi dacht ik! Me om niks druk gemaakt dus...
Terug in Bolivia. Nu op weg naar Sucre, waar ik in een hostel een groep reizigers tegenkwam waar ik uiteindelijk een week mee heb opgetrokken. Super om in een groep te reizen! Eens wat anders. Minder vrijheid wellicht, maar meer zekerheid en meer constante warmte om je heen :) De groep bestond uit 8 mensen: Italiaans, Fins, Frans, Zweeds, Engels en Nederlands. Allemaal een andere taal op de tong, maar de neuzen naar hetzelfde punt toegericht: de bar met cocktails en swingende muziek!! Tijd voor een feestje! Ik heb met deze groep in Sucre lekker gefeest en lol gemaakt. Labrioche noemden we onszelf. Als een groep een naam heeft, dan weet je dat het goed zit en dat er een goede vibe heerst. En ben zelfs met ze terug naar La Paz gereisd, omdat ik het zo naar mijn zin had met ze. En bovenal omdat ik nog niet klaar was met het feesten. La Paz, via via te horen gekregen een stad met zijn goeie feestjes, kon ik dus niet overslaan.
Eén feest in het bijzonder was me er toch wel eentje om nooit te vergeten. Op een wat richtingloze middag met de groep, half verdwaald in de grauwe straten van La Paz, kleurde het straatbeeld spontaan op met traditioneel-geklede Bolivianen: dansend en muziekmakend plezier verspreidend! Al aardig wat piscotjes achter de kiezen, maar dat gaf niet. Het hart zat op de goede plek, dat kon je zien. Ze trokken ons mee in hun enthousiasme en voordat we het wisten dansten we mee in de parade. Fantastisch! Maar ook nog wat onwenning door deze plotselinge wenteling deze middag. Wat gebeurt ons hier? De middag kreeg in ieder geval een richting! Op een gegeven moment paradeerde iedereen een grote zaal in. Met live muziek. En. Bier. We werden hartelijk verwelkomd, als enige gringos op dit hele feest. Ik geloof dat we de gemiddelde leeftijd ook wat omlaag schroefden met z´n achten. Een of andere manager van het feest liet ons wat dinero (geld) cashen tegen onevenaarbare hoeveelheden bier (en ook nog eens een gratis maaltijd). Tijd voor adjes, vonden ze allemaal. Nee zeggen was geen optie. Echt niet. Het was bizar. Maar o zo vermakelijk en leuk. Ik heb de paar uren die we daar zijn geweest continu een grijns op mijn gezicht gehad. Van de dingen die ik gezien heb en de dingen die ons als groep overkwam. Bolivianen kunnen wel een feestje bouwen, dat is zeker!
Na La Paz ging ik weer mijn eigen weg. Helaas afscheid moeten nemen van de groep. Nieuwe warmte opzoeken dus! Mijn weg leidde naar Santa Cruz. Een busreis van 17 uren. De verschrikkelijkste busreis tot nu toe. Vele meters gedaald, wat mijn oren niet goed konden hebben. Een wc dat het niet deed, wat mijn blaas niet goed kon hebben. En toen kon mijn hoofd het ook niet meer goed hebben. Na deze busreis een oorontsteking overgehouden, waardoor ik halfdoof de sociale wereld moest doorlopen. Ik kon niemand verstaan, alleen maar mezelf waar je na een tijdje ook wel klaar mee bent. Ondanks dat toch twee vrienden voor het leven gemaakt: twee jongens uit Brazilie. Nikolas en Erico. De een half japans, de ander half italiaans. Niet ongewoon, zo bleek uit hun verhalen over Brazilie. Het hart van een grote meltingpot van nationaliteiten, met onder andere een grote populatie Japanners! Goh, zo kom je nog eens wat te weten over de wereld. En wat me ook opviel: Nikolas vertelde dat er behoorlijk wat demonstraties in Brazilie gaande waren, politiek gegrond. Ik eens even nrc.nl en volkskrant.nl raadplegen, maar niets/nada/nadie. Ik vraag me af waarom niet?
Op gegeven moment me maar wat afgezonderd van de mensen, want was moe van het vele geconcentreerde luisteren om uberhaupt mensen te verstaan. Ik heb me soms behoorlijk rot gevoeld. Halfdoof zijn is naar. Je hoort niet bij de horenden, maar ook niet bij de doven. Je bent maar alleen; niemand die je begrijpt. Mijn tijd gevuld met mijn muziek, die me nooit in de steek laat dankzij zijn volumeknop. Muziek, wat moet ik toch zonder jou! My sweet surrender...

Net weer vele reisuren achter de rug, op weg naar mijn derde land Brazilie. Ik ga de mensen o zo missen. Al die mensen waarmee ik geweldige herinneringen heb opgebouwd. Gedeeld geluk. Zullen ze er net zo over denken als ik? Dat kan niet anders: wat een geluk heb ik uitgestraald! En immers: een mens als een zonnestraal, daar hebben andere mensen ook baat bij. Als een warm deken heeft het gevoeld. Peru gaf me de bergen. Bolivia gaf me de mensen. En het lot draag ik altijd bij me.

Wie goed doet, goed ontmoet.

Rikst